Lütfü KARAKAŞ
Türkiye Gazeteciler Federasyonu
Genel Başkan Yardımcısı

          Tayakadın Köyü İlköğretim Okulu Müdürü Necmettin Kıyıcı’nın bir gece ‘ansızın’ telefonun ardından yazdığım nostaljik yazılara devam edelim istedim.
           Köyün İnternet sitesine fırsat buldukça değil, her gün mutlaka bir yenilik, bir yeni bilgi, bir yeni eski fotoğraf var mı diye birkaç defa göz atmaya çalışıyorum. 
          Bu akşam köyün ilkleri diye bir link görünce unutmaya başladığım bir çok konuyu da hatırlama fırsatı buldum. 
          Köyün ilk televizyonu ile ilgili anım sanırım bu linkin oluşturulmasında önemli etken oldu. 
          Baksana Yunus Çalık’ın ilk meyhanesinin Nasıf Eniştemin evlerinin karşısında olduğunu unutmuşum.
          Baksana Erdoğan Ustanın dükkanındaki manyetolu telefon ile İstanbul’a haber geçtiğimi nasıl unuturum. 
          Baksana Osman Bayır’ın hemen bizim evin yanındaki bakkalını nasıl da akıl edemedim. 
          Baksana Hilmi Güner’in Ford minibüsü ile sabahları Endüstri Meslek Lisesi’ne gittiğimiz ve ilk derse yetişmek için nasıl erkenden kalktığımızı  aklıma getiremedim.
          Baksana köyde minibüs olmadığı günlerde;
Ağababamın bana hediye olarak aldığı Nacar marka ilk kol saati için, 
         Yada 1974 yılında şimdiki Ayşekadın Tren İstasyonu’nda gelen göçmenlerin satmaya çalıştığı bisikletlere bakmak için,  
         Karakasım Köyü’nden gelen Kılıçlara ait olduğunu hatırladığım, içine bindiğimizde burnumun direğini titreten ‘o unutulmaz kokusu’ aklımdan çıkmayan 1945 model otobüsle yolculuk yaptığımız günleri de aklıma getirdim.
         Belki bir başka yazımda da Tayakadın Göleti’nin yapılmasını ve o günleri anlatma fırsatı bulurum.
         Yazarım, yazarım ama o günlere ait bulabilirsem Tayakadın Ortaokulu’nun ilk yıllarına ait nostaljik fotoğrafları da sizlerle paylaşmak isterim.
         Fakat bir son söz olarak ta şu soruyu sormak lazım. 
         Yastık altındaki paraları değil ama; o eski sararmış fotoğrafları bulup köyün sitesinde de yayınlamanın zamanı gelmedi mi?